Αυτές οι εκλογές στο δήμο του Ηρακλείου μοιάζουν πραγματικά με την προσπάθεια κάποιων να επιστρέψουν. Σαν ένα ριμέικ, που λένε στον κινηματογράφο όταν γυρίζουν και πάλι μια παλιά ταινία.
Πρόσωπα από τα παλιά, κι από τον χώρο του ΠΑΣΟΚ, έρχονται να διεκδικήσουν την δημαρχιακή ευθύνη (ή εξουσία).
Ο Γιάννης Κουράκης θα διεκδικήσει για… πέμπτη φορά το αξίωμα, αφού πέρασε για μια ακόμα θητεία παλιότερα από τα έδρανα του δημοτικού συμβουλίου, 9 χρόνια από τη βουλή αλλά και από τη θέση του υφυπουργού Αθλητισμού.
Η Βαγγελιώ Σχοιναράκη, μετά από 6 χρόνια στα βουλευτικά έδρανα, 4 χρόνια ως νομάρχης Ηρακλείου και 9 χρόνια αγρανάπαυσης, επιστρέφει διεκδικώντας, το δήμο.
Ο Ευριπίδης Κουκιαδάκης, μετά από 9 χρόνια ως αντιπεριφερειάρχης (στην ουσία η θέση αντικατέστησε την ευθύνη του νομάρχη) Ηρακλείου και μια παλιότερη θητεία στο νομαρχιακό συμβούλιο ως επικεφαλής νομαρχιακής παράταξης, είναι υποψήφιος δήμαρχος.
Ένα ριμέικ, δηλαδή. Δεν ξέρω γιατί μου καρφώθηκε στο μυαλό, αλλά ίσως θα ταίριαζε στη γνωστή ελληνική ταινία, “Ο Κλέαρχος, η Μαρίνα κι ο κοντός” (μην ταυτίζετε πάντως πρόσωπα με κινηματογραφικούς ρόλους!)
Το ερώτημα είναι, άνθρωποι που έκαναν τον πολιτικό τους κύκλο, έβαλαν τη σφραγίδα τους (δεν είναι της ώρας αν είναι αυτό το αποτύπωμα θετικό ή αρνητικό) τί άλλο αναζητούν, περιφερόμενοι από εκλογές σε εκλογές ή από θεσμό σε θεσμό…
